Coś się kończy, a coś zaczyna...

Wszystko zmierza na tym świecie ku końcowi... Skończy się dobry humor, pieniądze, lato... Kończy się też czas, który czasami ucieka jak piasek przez palce. Mamy wrażenie, że raz jest go za mało, a raz za dużo, zapominając, że dla każdego z nas doba ma 24 godziny. I to od nas zależy, jak je wykorzystamy i czy zyskamy poczucie, że doceniliśmy każdą sekundę, minutę i godzinę. Dlaczego to właśnie dzisiaj postanowiłam na taką refleksję? Dzisiaj bowiem po raz ostatni weszłam do swojej szkoły jako jej uczennica. W chwilach, kiedy z czymś się zżyliśmy, do czegoś przyzwyczailiśmy, ciężko powstrzymać łzy. A dziś tylko one mogły wyrazić to, co czułam. Wiedziałam, że pomimo różnych zmartwień i kłopotów były to wspaniałe 3 lata spędzone z życzliwymi ludźmi i otwartymi na młodych - nauczycielami. Zdobyłam wiedzę, wzbogaciłam się o nowe, życiowe doświadczenia, poznałam co to tak naprawdę przyjaźń. Towarzyszyła mi radość, uśmiech, ciepło i dobra energia, a bez tego wszystkiego nie przeżyłabym tylu wspaniałych chwil. Dziś każdy szczery uścisk, uśmiech, łza spływająca po policzku czy miłe słowa od osób, z którymi być może już nigdy się nie zobaczę był cenniejszy niż wszystko inne. Można powiedzieć, że wszystko to przez ten czas doprowadziłam do szczęśliwego zakończenia. Do świadomości, że to, co najpiękniejsze, zawsze ze mną pozostanie. Tak jak krótka chwila spędzona z cudownym człowiekiem, promiennym, pełnym radości, życzliwości, pozytywnej energii, troski, ciepła, otwartym na drugiego człowieka i zawsze gotowym by okazać mu pomoc. Tym kimś jest ksiądz, który 2 lata temu rozpoczął w mojej szkole nauczanie religii. Takich ludzi naprawdę nam potrzeba... Potrafią nas wzmocnić lepiej, niż niejedno lekarstwo! To był wspaniały dowód na to, że nawet czas pożegnań potrafi budować we mnie ogromną wiarę i dawać siłę na kolejne czekające mnie w życiu etapy. Tuląc się do niego czy czując pocałunek w czoło nie umiałam powstrzymać się od okazania ogromnego wzruszenia. Pozwoliłam sobie na chwilę słabości, chociaż raz moje prawdziwe uczucia wyszły na jaw. Usłyszałam wtedy tak piękne słowa, jakich długo nie zapomnę. Każdemu życzę, by znalazła się w jego życiu chociaż jedna osoba, która w ten sposób doceni to, kim jest. To najsilniejsza motywacja, z jaką kiedykolwiek się spotkałam. I właśnie dlatego najważniejsze jest, żeby otaczać się tylko tymi, którzy coś wnoszą do naszego życia, nie zaś sieją w nim spustoszenie. Wytrwałości w wierze, nadziei na ponownie spotkanie, ciepłe wspominanie tak wyjątkowej osoby, by moje kolejne łzy były tylko łzami szczęścia - tego właśnie mi życzył, o to prosił i to obiecał. 
Jak widać, szkoła to nie tylko miejsce ciągłej nauki, ale zbiorowisko wyjątkowych momentów, które często możesz przeżyć tylko tam.

Na koniec myśl, która niewątpliwie dodaje mi dziś otuchy:  

Nie płacz, że coś się skończyło, tylko uśmiechaj się, że ci się to przytrafiło.

Gabriel Garcia Marquez